13 grudnia zapalmy świeczkę ojcu rewolucji

Są dobre i złe rocznice. Dla niektórych 13 grudnia, zła rocznica, była głównie dniem pamięci o przewinach jednego człowieka. Palili co roku świeczki pod jego domem, aż do jego starczej śmierci. Dla wielu jednak 13 grudnia to przede wszystkim dzień zamachu na demokrację, zniszczenie szansy, dopiero się tlącej, na lepszą Polskę. Dziś na Twitterze zwróciło moją uwagę wezwanie, by w tym roku 13 grudnia zapalić świeczkę pod domem Jarosława Kaczyńskiego. W sumie, to dobry pomysł.

Jest cała seria oczywistych, fundamentalnych różnic między Polską w grudniu 1981 a Polską w grudniu 2015. Najważniejsza jest taka, że dziś Polska jest parlamentarną demokracją, państwem prawa, w którym panuje wolność słowa, naród wybiera władzę, a konstytucja ma powstrzymywać rządzących przed władzy nadużywaniem. Kolejna ważna różnica polega na tym, że wreszcie, po tylu dziesiątkach lat, wolnorynkowa gospodarka pozwala Polsce się rozwijać w więcej niż satysfakcjonującym tempie, a poziom dobrobytu wzrasta. Inna zasadnicza różnica to oparcie jakie Polska znajduje w Unii Europejskiej, która jest nie tylko źródłem finansów na modernizajcę polskiej infrastruktury, ale również - jako wspólnota wartości łączących nowoczesne, parlamentarne, liberalne demokracje - gwarancją, że do końca demokracji w Polsce zepsuć się nie da.

A podobieństwa? Jedno realizuje się na naszych oczach. Oto jeden człowiek, stojący na czele partii skupiającej, jak sekta, nie członków, ale wyznawców, ślepych wykonawców jego poleceń, przystąpił do przygotowanego od lat, a realizowanego dziś w ekspresowym tempie demontażu demokracji, zamachu na państwo. Za pomocą marionetkowego rządu i sejmowej większości, których jest dysponentem, realizuje szaleńczy plan narodowej rewolucji i patriotycznego odrodzenia.

Jarosław Kaczynski, w PRL czwartorzędny opozycjonista, choć o pierwszorzędnych ambicjach, przez lata starał się sfabrykować swoje CV, żeby uchodzić za ważnego dysydenta, bohatera walki z komuną. Konfabulator i mitoman, przekonany, że historię człowieka, tak jak historię państwa (polityka historyczna), można uformować i zdeformować w zależności od potrzeb, kilkakrotnie zmieniał opowieść o swojej roli w Stoczni Gdańskiej w 1980, zmyślał opis funkcji w strukturach pierwszej Solidarności i zasług w podziemiu i antykomunistycznej opozycji.

Przywódcy narodowych rewolucji:
Pétain, Franco, Jaruzelski, Kaczyński

Dziś jest wreszcie ojcem rewolucji. Nie prowadzi jej przeciw totalitarnemu porządkowi, lecz przeciw parlamentarnej demokracji. Łatwiej. Rewolucja, taka już jej natura, ma za cel obalenie jednego porządku i zastąpienie go drugim. Motorem działania zwykle bywa idelologia i chęć zdobycia władzy: tak jest i tym razem. Ale nie tylko: to, co robi Kaczyński, to akt podwójnej zemsty na wrogach (prawdziwych i wyimaginowanych), na złej historii (której bieg trzeba zmienić) i na Polsce (bo nie jest na miarę jego aspiracji). Podwójnej zemsty: po pierwsze za to, że najpierw komuna go nie internowała 13 grudnia 1981, pozbawiając tym samym kombatanckiego namaszczenia, a potem, że demokracja kazała mu tak długo czekać; po drugie: za śmierć brata-prezydenta w katastrofie lotniczej, której tragiczną banalność stara się zmitologizować pod postacią zamachu. Nowe państwo potrzebuje wszak mitu założycielskiego i męczęnnika. Instrumentalizowany za życia, Lech Kaczyński jest też instrumentalizowany przez swego brata po śmierci.

Prezes PiS chce zniszczyć budowane od ćwierćwiecza państwo pod pretekstem, że powstało - jego zdaniem - nie na gruzach, ale na fundamentach PRL. Zarzuca III Rzeczpospolitej, że burzenia nie dokończyła, a cóż to za rewolucja bez ruin i zgliszcz. Historia obeszła się z nim źle, bo wtedy odegrał rolę znikomą, dziś chce więc się na historii odegrać, odgrywając rolę na miarę swoich ambicji. Tak jak Jaruzelski w 1981, choć dla innych celów, Kaczyński chce dziś zniszczyć demokrację, powstrzymać europejski wybór cywilizacyjny.

Swoim żołnierzom dostarcza dużo satysfakcji, dając nadzieję na udział w zemście. Pisowskie media i wpisy jego wielbicieli na Twitterze czy Facebooku pełne są gróźb i patlogicznego podniecenia, że zbliża się pora kary i rozliczenia. Wszystko to podszyte pseudopatriotyczną retoryką. Ci, którzy pamiętają PRL, dostrzegą szyderstwo historii: PiS, tak ponoć antykomunistyczny, wpisuje się w pewną ciągłość: ORMO, PRON, WRON. Czesław Miłosz napisał w Traktacie moralnym o PZPR: "Jest ONR-u spadkobiercą Partia". Prawdę pisał. Historia zatoczyła koło: PiS, koszmarne dziecko Jarosława Kaczyńskiego, jest spadkobiercą ONR i PZPR jednocześnie. Zapomniany 13 grudnia 1981, Kaczyński swymi obecnymi działaniami wreszcie nabył do tej daty niezaprzeczalne prawo. Pójdźmy tego dnia, zgodnie z tradycją, zapalić świeczkę pod jego domem.


Podobny temat: "Lewicowa droga PiS do narodowej rewolucji"

Napisane w Blogsy